- Βρα [Γιαλλουρού]1, άκου φακκούν,
- Μανά, εν’ το καπρέττιν
Το γέριμον τζιείν’ το σιοιρίν
Τζι άμα πεινάσει νακκουρίν
Κάμνει το σπίτιν φέττιν

- Μμα κόρη, ττακκουρούν πολλά 
- Έν’ τ’ αππαρίν αλώπως
Τζιείν’ το σιζίνιν τζιαι διψά
Σκαλίζει τζιαι πορτοκλωτσά
Τζιαι σσιέται πκιον ο τόπος

- Κόρη, ψήχου τζι’ εν’ βούριστρον,
- Έν’ το ταυρίν σιούρου
Τζι’ έν’ σύγκοντα η κατσελλού
Πον την εσσιοίνιασες αλλού
Τζι’ έβαλεν την ’ποβούρου

- Τούτον έν’ πλάσμαν, ττακκουρά. 
- Ούσσου πκιον τζιαι φοούμαι
Μεν τζι έν’ το ζώδκιον του σπιδκιού
Του γέριμου τ’ αλακαδκιού
Βρίξε πκιον τζι εν τζιοιμούμαι

Έβριξεν η μανούλα της.
Τζι’ εθώρες την Γιαλλούραν
Να σιωνωστεί μες στην αυλήν
Τζιαι μάτσιου μάτσιου το φιλίν
Με τζιείνον που ττακκούραν

Πάνω σε τζιείν’ την σταλαμήν
που κρούζει τζι’ ανασταίνει
Την μιαν τζιαι την αληθινήν
Τρεμουσιασμένην μιαν φωνήν
Άκουσεν να ξεβαίνει

- Α, που να σ' έχω στον Θεόν,
κόρη μ’, αγκαλεμένην
Έν τούντο ζώδκιον τζι αππαρίν
Τζιαι το ταυρίν τζιαι το σιοιρίν
Που σ' έσιει αγκαλιασμένην