Drie liederen , opus 8/1

Wat beweegt daar snel, zoo snel,
zilver-glanzend, schietend voort,
als een ijlend tintenspel,
dat bekoort ?

Dat zijn draden, zijïg - fijn ,
glinster-blinkend in de zon,
dat een heir van spinnen, klein ,
spele-spon.

Langs die draden woorden gaan ,
snel van eiken-blad tot blad,
dat ik om die taal te raân
wijsheid had!

Blâren ritslen zacht, heel zacht,
en het zuiver zonlicht glanst
goud op goud en zilver-pracht
toover-danst.

Zangrig blaast een knaap de fluit,
laat zijn liedje klinken ,
' t lichten van den dag heeft uit,
de avond kwam te zinken.

Dralend praalt het luchte-goud,
' t doet zoo stil mij poozen,
' k weet niet, hoe ik, arm en oud,
denk aan roode rozen.

' t Liedje zwijgt, het woud wordt stil ,
' k leef in schoon verblijden ,
' t klinkt diep in mij voort, ik wil 
zóó den dag verbeiden.

Mijn lieveken open je deurken en lach 
En zend tot de zon je gebed, 
En een vaas met een gele mimosatak 
Fijn-blij voor je vensterken zet. 

Die zie ik van ver als ik zingende kom 
Al over de heide gegaan, 
Die zijn lijden vergeet en zich zelf niet meer weet, 
Nu een lente van liefde ving aan. 

Zoo wijd is de heide en de berken zoo fijn, 
Ze blinken in 't goudene licht, 
En licht is mijn hart in den licht-blijen dag, 
En licht is je lieve gezicht.