by Albert Verwey (1865 - 1937)
Een dissonant
Language: Dutch (Nederlands)
Op de hoogvlakte en in de nacht, Waar de wind waait en sterren schijnen, Heeft mij het steile pad gebracht Uit huizen die omlaag verdwijnen, En de andre helling is nog ver. Ik daal eerst met de laatste ster. Mijn voeten vrezen struik noch steen. Ik ga en denk en ben alleen. Ben ik alleen? o Eenzaamheid, Die voller dan het daglicht zijt, Ik heb nog nooit zo wijd en zijd Alles wat is geheel bezeten, Elk hart mij zo nabij geweten. De donkere aard, de heldre lucht, De ruimte zonder een gerucht Omvatten alles wat ik denk En voel en denkende verschenk. De wind steekt op. Het is een storm. Het bleke pad verliest zijn vorm, Het sneeuwt. Ik slibbervoet en struikel. Ik daal. Ik stoot mij tegen rotsen. Ik hoor omlaag de bergbeek klotsen. Mijn voet ontgaat me. Ik val. Ik duikel. Dit is het eind. Men vindt me eerst later, Gekneusd, gebroken, in het water.
Confirmed with Albert Verwey, Oorspronkelijk dichtwerk, Deel 2 (1914-1937). 1938, page 588.
Authorship:
- by Albert Verwey (1865 - 1937), "Een Dissonant", appears in Liederen van dood en leven [author's text checked 1 time against a primary source]
Musical settings (art songs, Lieder, mélodies, (etc.), choral pieces, and other vocal works set to this text), listed by composer (not necessarily exhaustive):
- by Herman Mulder (1894 - 1989), "Een dissonant", 1944, copyright © 1950 [ voice and piano ], Amsterdam: Donemus [sung text not yet checked]
Researcher for this page: Joost van der Linden [Guest Editor]
This text was added to the website: 2023-09-27
Line count: 25
Word count: 158