Daar is een tijd van komen,
Daar is een tijd van gaan:
Dan hebt gy meer vernomen, 
Maar hebt gy 't ook verstaan? 

O wie het mag doorgronden, 
Dat spreekwoord zoo vol zin, 
Die kent der Liefde wonden,
De weelden van de min. 

Dien mochten oogenblikken 
Soms uren wreeder pijn, 
En uren van verkwikken 
Soms als sekonden zijn. 

Die heeft met bevend schroomen 
Vaak in zijn luistrend hart 
Een lieven tred vernomen, 
Vernomen uit de vert'; 

Maar liet ook vele reizen 
Zijn ziele by zijn schat, 
En ging die spreuk bepeizen 
Stil op zijn eenzaam pad. 

Die heeft in 't zoete leven, 
Vol leed en lieflykheid, 
In jonkheids rijke dreven 
Genoten en  --  geschreid; 

En in zijn stiller harte 
Zich reeds een schat vergaerd 
Van weemoed, liefde, smarte, 
Dien hy getrouw bewaart.  

Die weet, wy armen boeten, 
Wy boeten wreed en snel, 
Vast menig lief ontmoeten 
Met menig lang vaarwel. 

Die ziet ook, in zijn droomen, 
Langs schemerende paên, 
Soms vrienden wederkomen, 
Die ver zijn wechgegaan.  

Die treurt om Lenteweelden, 
Maar jaagt niet meer vooruit, 
Als toen zijn vingren speelden 
In 't hair de blonde bruid. 

Die denkt, sinds enkle jaren, 
By 't komen van het groen, 
Aan 't valen van de blaêren 
In 't stemmende saizoen.   

En in de najaarsvlagen, 
In 't dwarlen van de blaên, 
Hoort hy een stemme klagen 
Van komen en van gaan.  

Die blikt soms lange, lange 
Terug in zijn weleer, 
En 't wordt hem bange, bange 
En 't leven buigt hem neêr. 

Hy peinst:  nog pas gekomen,
Pas gistren en zoo veer 
Reeds op de snelle stroomen 
Van 't wondre, diepe meir? 

Hy voelt zijn moeders kussen 
Nog gloeien op zijn wang, 
En hoort al ondertusschen  
Een dierbren wiegezang. 

Hy ziet zich zelven stoeien 
Met knapen op het duin, 
En reeds  --  zijn kindren groeien 
En bloeien in zijn tuin . . . 

En midden in de zegen, 
De trooste van zijn God, 
Stroomt hem de weemoed tegen 
Van 't wisslend menschenlot.

[18.] Daar is een tijd van komen,    
Daar is een tijd van gaan: 
Dat hebt gij meer vernomen,    
Maar hebt gij ’t ook verstaan?  

O, wie het mag verklaren    
Dat spreekwoord, zoo vol smart, 
Die leefde luttel jaren,    
Maar leefde met zijn hart,  

Die voelt van al dat komen,    
Dat komen en dat gaan 
Van menschen, dingen, droomen,    
Zich moe en onvoldaan;  

En zoekt met sterk verlangen    
Naar Een, die komt en – blijft, 
Wien hij aan ’t hart kan hangen,    
Waar alles benen drijft.  

Die weet een klok van scheiden    
Luidt rustloos door het dal, 
En leerde zich bereiden,    
Bereiden voor ’t geval;  

En haakt met alle vromen    
Naar ’t oord, waar vroeg of laat 
Weer allen samenkomen    
En niemand henengaat.