Ik zou dien eenen willen zien 
Aan wien ik denk altijd, 
Als ik hem zag vandaag, misschien 
Was ik mijn vreugde kwijt;
 
Maar ook - wie weet - misschien mijn leed,
Want, dit is mij zoo vreemd:
Ik weet niet wat hij geeft, ik weet
Niet wat hij van mij neemt.
 
Ik weet niet wat hij met mij doet,
Ik weet alleen maar dat
Ik hem nog ééns iets zeggen moet,
Maar niet wanneer of wát;
 
Want altijd, als ik spreken wil,
Dan bonst mij in de keel
Mijn hart alsof het breken wil
En zegt: gij zegt te veel.
 
En altijd, als ik zwijgen wil,
Dan zegt mijn hart in mij:
Spreek nu, want zwijgt ge nú nog stil,
Dan gaat het uur voorbij.
 
Zoo komt er nooit iets uit mijn mond,
Dat spreekt als ik het meen,
En vind ik wat ik straks niet vond...
Dan ben ik weer alleen.