Sterren glanzen aan den hemelwand 
En koel is van den bergwind de lucht, 
Die neerstrijkt op het vlakke land... 

Daar breekt een diepe gongtoon 
De stilte 'van den donk'ren nacht.
Kenongtonen volgen in dichte paarlenrei 
     En dra klinkt, duizendschoon, 
Een vol orkest in teed're klankenpracht...
     
     Angreni, de jonge bruid, 
     Rijst -  statig als een lotusbloem - 
     Langzaam van haar gulden mat; 
     Beweegloos als ze eerst daar zat 
Is gansch heur ranke lijf één deining nu 
     Van schier onzicht'bre rythmen. 
     Het fiere hoofd is zacht van aangezicht; 
          De slanke armen zweven; 
          De fijne vingers beven. 
          De zijden sjerp wuift sierlijk na; 
     De donk're oogen - half geopend - 
Zijn kuisch naar eigen ziel gericht. 

Sterren kwijnen aan den hemelwand 
     En langzaam met den bergwind 
     Sterft ook de koelte op het land. 

     Daar luidt de laatste gongtoon 
Het einde van den donk'ren nacht.