Liederen van de Nijl

Over de bloeiende veldenstraalt d ’Egiptische zon.
Aan de voet der rotsen ligt de ruïne van een tempel.
Wouwen zweven rond, grote bruine wouwen.
En op de velden staan zilverreigers,
roerloos loerend op hun prooi.
Een herdertje zit aan de weg
en is verdiept in z’n fluitje.
Kamelen deinen zwaarbeladen langs hem heen.
Zo gingen eeuwen hier voorbij,
gingen de jaren duizenden!
En alles is nog steeds zoals het was,
tot zelfs de weemoed in de tonen van het fluitje.

Het blauw des hemels kleurt zich groen:
de middag en zijn hitte zijn voorbij.
Het dorpje in de schaduw van de hoge tempelzuilen
baad in oranje bloesemgeur,
en op het hoekje van ‘n wal zit stil Machmoéd en fluit.
Hij fluit en fluit zo mooi,
dat achter hare sluiers de vrouwen vol verlangen
staren naar de kant vanwaar dat fluiten komt.
En zelfs de vrouw des Cheiks van uit haar harem-raam,
naar deze zanger tuurt en peinst:
“Wat is er schoner bij dit gouden avondlicht,
die zware bloemen geur of deze fluitmuziek?”
En onbewust vervolgt Machmoéd z’n hoge lange tonen.

De dag ging heen.
Dit is het uur der silhouetten.
De mensen trekken huiswaarts langs d’oevers van de Nijl
en om hen heen gaan buffels en kamelen
als fijne schimmen tegen felle hemelgloed.
Een ezel draagt in sukkeldraf
zijn meester en diens kind naar huis;
een klein druk silhouetje door de rustige kamelen,
die langzaam gaan in statie van beweeg.
Zo ging voor eeuwen eens Maria met haar kind
door avondlicht langs de kamelen
Dit is het Bijbeluur: het uur der silhouette