Veltdeuntjes

Haasje op het lopen stelde
bei haar voetjes vlug, zo gauw,
dat ze met haar zolen nauw
kreukte 't kruidje van het velde,
dat gelaên was met de dauw.
Denk hoe 't binnenst van haar ziele
was van vrees in zware smart:
Gerard was haar op haar hielen,
Willem lag haar in haar hart.

Valkenoogje zat en loerde
achter 't riet met smalle blaên,
en zij zag de handel aan
die haar vrijer Boksvoet voerde,
die niet ver was daarvandaan.
‘Pottert,’ riep haar helle keeltje,
‘hoort uw hart alleen dan mij?’
Want hij armde haar gespeeltje.
Die keek bril en af droop hij.

Zwaantje, die haar hartenwee
aan haar lief niet dorst verklaren,
zat en klaagde 't aan de baren
op de oever van de zee:
‘Straf is hij, en bitser mee,
dan de noordewind te vijnen,
koeler dan de watervliet,
spitser dan het droge riet,
schoner dan de zonneschijnen.’

Eerrijkje zat onbeladen
sluimerlog in 't grasje bol,
waar haar schaapjes wit van wol
hunne honger graag verzaden.
Bloemerd wierp met rozenbladen
in haar aanzicht, nek en krop.
Haar gelaat begon te strangen:
hij, gedienstig, van haar wangen
las ze met zijn lippen op.

Clare zal een kransje maken.
Als zij hutselt om het kruid,
huppelt daar een vorsje uit.
Zij besterft als linnenlaken.
Eelhart vliegt er bij en spuit
snorrend sap uit wijngaardbezen
in haar aanzicht, en onthaakt
al haar kraag tot op het naakt:
daarmee was ze straks genezen.