Drie declamatoria

Nacht is niet boos.... Als hij komt de nacht
Maakt hij den hemel open,
En veel sterren en sterretjes komen zucht
Op gouden voetjes geloopen.
Zij zijn nieuwsgierig, en naar beneë'
Zouden ze heel graag komen
Maar ze zijn bang voor de groote zee
En voor de hooge boomen.
 
't Is boven óók donker.... maar zíj hebben licht.
De zon gaf ze allemaal lichtjes,
Voordat hij naar bed ging; die houden ze dicht
Bij hun gouden sterregezichtjes.
Zij kijken, en lachen, en knikken goênacht,
En zeggen: ‘je moet gauw gaan slapen.’
Zíj worden eerst naar bed gebracht,
Als de zon heeft uitgeslapen.
 
Ze wandlen boven den ganschen nacht
Op hun kleine bloote voetjes;
Dat doet geen pijn.... de wolken zijn zacht,
En ze gaan ook maar zoetjes, zoetjes;
Ze mogen nóóit leven maken; dát zou
De moede menschen hindren....
'k Geloof niet dat ik ze hooren zou;
Maar er zijn ook zieke kindren.
 
'k Zou heel graag eens naar boven gaan,
Als 'k wist hoe daar te komen....
Vogels hebben vleugels aan, 
Die vliegen boven de boomen. 
Bouwen ze boven ook hun nest? 
Of zou hun dat niet bevallen?... 
En loopen je altijd alleen? - Je zoudt best
Uit je open huis kunnen vallen.

Hebben je boven ook een tuin,
En bloemen.... en kersen.... en bijen,
- Die brommen zoo! - en een hooge duin,
Waar je op en af kunt rijen?
En je moeders handen, zijn ze ook zoo zacht
Als ze je 's morgens komt wasschen,
En de zeep zoo schuimt, en een watervracht
Over je rug komt plassen?
 
In mijn bosch woont een nachtegaal.
Hebben je kleine muschjes,
Die je voeren kunt? - Zijn je allemaal
Broertjes.... broertjes en zusjes?
Ik krijg er haast ook een: 't bedje staat klaar;
Hebben jullie allemaal bedjes?
Maar waar staan ze dan, ik zie er geen.... waar?
'k Hou 't mijne nu altijd netjes.
 
Twee, tien, twintig.... altijd meer
Komen je aangeloopen....
In mijn oogen strooien je prikkeltjes neer....
Ik hou ze niet meer open!
Tien, zes, honderd... ik ben te moe
Om je allemaal te tellen....
Als ik wakker word is de hemel toe....
En 'k heb nog zóó veel te vertellen....

Droomevrouw, kom! en draag mijn kleine
in je armen, de rozereine;
draag mijn kleine, die niet slapen wil 
naar je droomhof manestil.
Kleine sterrekinderen gaan
met hun lichtjes al vooraan
op’nen de blauwe droomepoort
zorgen dat niets mijn kleine stoort.
Maan schuift op haar venster zacht;
Roomblanke roosjes houden er wacht;
Maanlichte klokjes op zilv’rige stelen
zullen er fijntjes voor hem spelen.
Windvlugge Elfjes dideldomdein,
wiegen zijn wiegje op droom’rig refrein.
Zullen er gouden laddertjes maken,
die tot aan den hemel raken;
daarlangs komen de engelijn
die zo graag met mijn kindje zijn;
komen als vlucht van sneeuwen duiven
op roze pootjes met vleugelwuiven.
Vóór Maan’s gouden vensterraam
scholen z’al hun kopjes saam
hebben hun vleugeltjes klaar geleid,
wachten nog maar op den juisten tijd.
Suja, suja diedeldomdeine
droomevrouw kom en vlij mijn kleine,
Vlij mijn kleine, die slapen wil…
in je droomhof manestil.

Zingeling ging door het bosch,
Over velden, over mos;
Langs de stammen naar de wijde
Looverwoningen klom hij blijde,
Maakte er alle keeltjes los:
Zingeling ging door het bosch.
 
Zingeling liep langs het veld;
Zette er stapjes ongeteld.
Alle kevertjes op den akker,
- Heisa, hopsa! - riep hij wakker.
Allen kwamen toegesneld:
Zingeling liep langs het veld.

Zingeling zat op het duin,
In den groenen pluimentuin;
Over thijm en eglantieren
Liet hij biekens en torretjes zwieren;
't Groeide er druk langs dal en kruin:
Zingeling zat op het duin.
 
Zingeling trok langs de zee:
Spreeuwen, meeuwen zweefden mee.
Over 't spelend golfjesdansen
Liet hij zijn guitige oogen glanzen;
Alle golfjes lachten mee:
Zingeling trok langs de zee.
   
Lucht en bosschen, duin en veld 
Hebben van Zingeling verteld. 
Overal waar hij kwam getogen, 
Vroolijke wijsjes en deuntjes vlogen. 
Mooie kleuren, naar 't hun bevalt, 
Hebben de bloemen uitgestald. 
Al wat vleuglen droeg of beenen. 
Repte zich achter zijn blijheid henen.
  
Ver, uit dorp en stad, bij hopen 
Kwamen kind'ren aangeloopen;
Mondjes snappende, schoentjes klappende,
't Joelen en draven wèl gewend:
Onder de drukken de drukste bent!
Zing'ling kuste hun kopjes rond;
Zing'ling zoende hun zingenden mond.
Heisa, hop! Langs veld en wegen
Was 't één fladd'rend jubelbewegen,
Alsof 't heele wereldrond
In lichtelaaie blijheid stond.
Zingeling, de lustige klant,
Trok met zijn stoet door Lenteland.