Drie liederen

Een sterrennacht op de wereld geworpen,
In sneeuw begraven door den wind,
Houthakkers brachten naar hun verre dorpen
Als een gevonden schat het sterrenkind.
 
Zij dachten hun vrouwen gelukkig te maken
Omdat zijn mantel van zilver was,
Maar zij moesten hem voeden en bij hem waken
Als was hij een kind van hun eigen ras.
 
Den mantel konden zij niet verkoopen,
Geen zilversmid geloofde er aan;
De pope wou den vondeling niet doopen,
Dat heidenkind gevallen van de maan.
 
Geen timmerman wilde hem laten werken,
Dien teeren prins, wat had men er aan?
De kosters joegen hem uit hun kerken,
Het heidenkind dat peinzend stil bleef staan.
 
En op een nacht is hij weer verdwenen;
Het dorp telde vele kindren minder,
Terwijl opeens veel meer sterren schenen.
Het was zeven jaar geleden. En weer winter.

Wij komen nooit meer saam: 
De wereld drong zich tussenbeide, 
Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam, 
Maar andre sterren zien we in andre tijden. 

Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd: 
Van licht tot verste duisternis - dat ik 
Op vleuglen van verlangen rustloos reizend, 
U zou begroeten met mijn stervenssnik. 

Maar als het waar is dat door groote droomen 
Het zwaarst verlangen over wordt gebracht 
Tot op de verste ster: dan zal ik komen, 
Dan zal ik komen, iedren nacht.

Zeven zonen had moeder: 
Allen heetten Peter, 
Behalve Wankja die Iwan heette. 

Allen konden werken: 
Een was geitenhoeder, 
Een vlocht sandalen, 
Een zelfs bouwde kerken, 
Maar Iwan die Wankja heette 
Wilde niet werken. 

Op een steen in de zon gezeten 
Bespeelde hij zijn schalmei. 

O mijn lieve, 
Mijn lustige, 
Laat mij spelen. 
In de schaduw van mijn 
Korte rustige vallei 
Laat anderen werken 
Sandalen maken of kerken. 
Wankja heeft genoeg aan zijn schalmei.