Twee liederen

Blond kopj'in bloeiende lentepracht,
met bloemblauwe oogen, waar zonlicht in lacht,
en zonnige lokken, met zonneglans
omstralend dat kopj'als een heiligen krans.

Er moest om je heen immer zonnegoud zijn,
teerwitte seringen, en geur'ge jasmijn,
blankzijige leeljen en rozenaroom:
Een zonnige, zalige zomerdroom!

De lente zal welken, kind, veel te vroeg,
en't licht, dat vreugd' in je leven loeg!
En haar geur zal vergaan als een stervende zucht,
verbleeken't lokkende blauw van de lucht.

Maar bloeien blijft, wat geen herfst u rooft,
de krans mijner liefd' om je blonde hoofd,
en de wijdingen mijner handen vroom:
Een zonnige, zalige zomerdroom.

Het klinkt een klee klee klokske, te nacht.
Het vliegt e wit wit vlokske, heel zacht.
En menschen gaan en mantels gaan,
met lappen en met kappen aan:
Adeste!

De kandelaars en keerskes zien vroô
op't Kindeke van tweerskes op stroo
En nauwlijksterdt, die naderterdt,
dat 't Kindeke niet wakker werd:
Adeste!

Geen andere geruchtjes beneên,
Dan asemkes en zuchtjes, en beên,
Maar hooger zingt en helder klinkt
Een stemme, waar een bel in rinkt:
Adeste, Adeste!