Kumm mit, kumm mit, de Drossel sleit
Dörch't gröne Holt, so säut, so säut,
De Heben lacht vun Lust so satt,
De Sünnschien schlöppt up Blom un Blatt
Un plinkt in'n Drom, as: lat doch man,
Ik fat ganz sacht lew Blöming an,
Dat wier ja Schad üm ehr!

Ja, kumm man, kumm, wo ball, wo ball
Is se verblöht de Schönheit all!
Se meenen 't ok, drüm danzt un springt
Dat so vergnäugt un danzt un singt,
As wüßtens ok, wo ball son Stral
Up welke Bläder schient hendal
Un alls is still un dod.

Kumm mit, kumm mit, wo rükt dat frisch
Ut Gras un Busch, in Wald un Wisch!
De Bäk, de singt ehr drömig Stück
Vun Lust un Leiw, vun Fred un Glück,
Maiklökschen hürt vull Andacht to
Un nickt un drömt denn ok vun Roh
Un söte Fröjohrslust.

Kumm mit, kumm mit, dat is de Tid,
Wo 't Hart en ward so wied, so wied,
Wo as de Blöm de Sinn geiht up
Un blöht un waßt na'n Heben rup,
In Lust und Leiw de Flüchten schwingt
Un [jucht]1 un deit un [lacht]2 und singt
In söte Seligkeit.

Kumm mit, kumm mit, ja, noch is 't Tid,
Noch lacht de Ir so schmuck un blied,
En Blomenweig vull Lust un Freud,
De Sünnenmutting weigen deit,
So kumm denn mit, du Leifste min,
Un lat din Hart ehr Spegel sin,
En Blomenweig vull Lust!