Στην πόρτα στέκει η μάνα μου
και τ'άσπρο της τ'αχείλι
σα φύλλο τρεμοσείνεται,
σαν ψάρι που σπαράζει.

Η αδερφούλα μου, έχε γειά,
μου λέει με το μαντήλι,
μια το σαλέβει κι έπειτα
στα μάτια της το βάζει.

Κι ο αδερφός μου ως στη γωνιά
του δρόμου με παγαίνει
με πρόσωπο σα χαρωπό,
μ'αθόλωτα τα μάτια.

Αχ! μα νιώθω όταν μ'αγκάλιασε,
πως βράζει κι' ανασαίνει,
πως μέσα σπουν τα σπλάχνα του
και γίνουνται κομμάτια.