Lo rossinholet salvatge
ai auzit que s’esbaudeia
per amor en son lengatge,
em fai si morir d’enveia,
car leis cui dezir
no vei ni remir,
e nol volgr’ogan auzir.
Pero pel dous chan
qu’el e sa par fan,
esfortz un pauc mon coratge,
em vau conortan
mon cor en chantan,
so qu’eu no cuidiei far ogan.

Empero nul alegratge
nom don’al cor res qu’eu veia,
per qu’eu conosc mon folatge.
Ben es dreitz qu’aissim n’esteia
e deu m’avenir,
car per fol consir
laissei mon cor a jauzir;
don sui en afan
e n’ai ir’e dan
e conosc en mon coratge
qu’ai perdut est an,
qu’anc non aic joi gran
ni re quem vengues a talan.

E sitot planh mon damnatge,
mos cors aclin’e sopleia
vas leis que a senhoratge
en mi, e tanh qu’esser deia,
qu’anc nom poc plus dir,
quan venc al partir,
mas sa caralh vi cobrir,
em dis sospiran:
«A Deu vos coman!»
E quan pens en mon coratge
l’amoros semblan,
a pauc en ploran
no m’auci car nolh sui denan.

Midons que te mon cor gatge
prec, si com cel que merceia,
que no m’aia cor volatge,
ni fals lauzengiers no creia
de mi, ni s’albir
qu’eu vas autram vir, 
que per bona fe sospir
e l’am ses enjan,
e ses cor truan; 
qu’eu non ai ges tel coratge
com li fals drut an
que van galian
per qu’amors torna en soan.

Anc no falsei mon viatge
vas leis cui mos cors s’autreia,
pos l’aigui fait homenatge,
e non ai cor quem recreia
ja del seu servir.
Cui qu’enoi ni tir
seus sui e nom posc giquir
de leis tan ni quan,
qu’autra no deman,
ni non es en mon coratge
res qu’eu volha tan;
per que la reblan,
mas mas jontas, humilian.

Chansos, de te fatz messatge,
e vai ades e despleia
lai on jois a son estatge,
a midons que tan mi greia;
e pos l’aitan dir
qu’eu mor de desir.
E s’ilh te denha acolhir,
vai li remembran —
e no t’ans tarzan —
lo consirier el coratge,
e l’amor tan gran
don mor deziran,
car no la remir en baizan.
Na Maria, tan
avetz de pretz gran,
per que son tuit d’agradatge
mei dich e mei chan
per la lauzor gran
que eu dic de vos en chantan.