Can l’erba fresch’elh folha par
e la flors boton’el verjan
el rossinhols autet e clar
leva sa votz e mou so chan,
joi ai de lui, e joi ai de la flor,
e joi de me, e de midons major.
Daus totas partz sui de joi claus e sens,
mas sel es jois que totz autres jois vens.

Tan am midons e la tenh car,
e tan la dopt’e la reblan
c’anc de me nolh auzei parlar,
ni re nolh quer ni re nolh man.
Pero ilh sap mo mal e ma dolor,
e can li plai, mi fai ben et onor,
e can li plai, eu m’en sofert ab mens,
per so c’a leis non avenha blastens.

Meravilh me com posc durar
que nolh demostre mo talan.
Can eu vei midons ni l’esgar,
li seu bel olh tan bel’ estan:
per pauc me tenh car eu vas leis no cor.
Si feira eu, si no fos per paor,
c’anc no vi cors melhs talhatz ni depens
ad ops d’amar sia tan greus ni lens.

Ai las! com mor de cossirar,
que manhtas vetz en cossir tan:
lairo m’en poirian portar,
que re no sabria ques fan.
Per Deu, Amors! bem trobas vensedor:
ab paucs d’amics e ses autre senhor.
Car una vetz tan midons no destrens
abans qu’eu fos del dezirer estens?

Be la volgra sola trobar,
que dormis, on fezes semblan,
per qu’elh embles un doutz baizar,
pus no valh tan qu’eu lolh deman.
Per Deu, domna, pauc esplecham d’amor!
vai, s’en lo tems, e perdem lo melhor!
parlar degram ab cubertz entresens,
e, pus nons val arditz, valgues nos gens!

Messatger, vai, e no m’en prezes mens,
s’eu del anar vas midons sui temens.