Ik zou een dag uit vissen,
ik voelde mij moedeloos. 
Ik maakte tussen de lissen
met de hand een wak in het kroos. 

Er steeg licht op van beneden
uit de zwarte spiegelgrond. 
Ik zag een tuin onbetreden
en een kind dat daar stond. 

Het stond aan zijn schrijftafel
te schrijven op een lei. 
Het woord onder de griffel
herkende ik, was van mij. 

Maar toen heeft het geschreven,
zonder haast en zonder schroom,
al wat ik van mijn leven
nog ooit te schrijven droom. 

En telkens als ik even
knikte dat ik het wist,
liet hij het water beven
en het werd uitgewist.