Jesienne mgły, skwita aster krzew
I dziwnym smutkiem wieje z szarych ról.
Swawolne ptasze umilkło 
I wśród łąk i wśród pól.
Skwitł gazon róż 
Nie ma złotych zórz,
Duszą moją targa niewymowny ból.
A pamiętam w wiośnie 
Było tak radośnie,
Gdy pieśni swych moc
Nucił słowik w noc,
W czarowną noc.
Pogasłych zórz
Nie zatlisz już
Marzenia, sny
Umknęły w dal, hen, w dal
I noc, ciemna noc w duszy mej
Wiatr wionął z pól,
Strącił zwiędły liść,
Serce bić przestało, 
Bo mu Wiosny żal.
Wszystko gdzieś umknęło,
Wszystko przeminęło.
Prysł życia cel,
Dnie pędzą w dal
Minionych chwil nie wrócisz już
I Wiosny żal...