Wij schuilden onder dropplend loover,
		  Gedoken aan den plas;
De zwaluw glipte 't weivlak over,
		  En speelde om 't zilvren gras;
	Een koeltjen blies, met geur belaan,
	Het leven door de wilgenblaan.

't Werd stiller; 't groen liet af van droppen;
		 Geen vogel zwierf meer om;
De daauw trok langs de heuveltoppen,
		 Waar achter 't westen glom;
	Daar zong de Mei zijn avendlied!
	Wij hoorden 't, en spraken niet.

Ik zag haar aan, en diep bewogen,
		 Smolt ziel met ziel in een.
O tooverblik dier minlijke oogen,
		 Wier flonkring op mij scheen!
	O zoet gelispel van dien mond,
	Wiens adem de eerste kust verslond!

Ons dekte vreedzaam wilgenloover;
		De scheemring was voorbij;
Het duister toog de velden over;
		En dralend rezen wij.
	Leef lang in blij herdenken voor,
	Gewijde stond! geheiligd oord!