Sú rödd var svo fögur, svo hugljúf og hrein,
sem hljómaði til mín úr dálitlum runni.
Hún sat þar um nætur og söng þar á grein
svo sólfögur ljóð um svo margt, sem ég unni.
Og kvöld eftir kvöld hóf hún ástarljóð ein.
Ó, ef að þú vissir, hve mikið hún kunni.

En fjarri' er nú söngur þinn, sólskríkjan mín,
og sumur þíns vinar hin fegurstu liðinn;
hann langar svo oft heim á Þórsmórk til þín,
hann práir svo ljóðin og vornæturfriðinn,
hann harmar í skógunum hrjósturlönd sín,
hann hlustar sem gestur á náttgala kliðinn.