Þú stjarna mín við skýja skaut,
á skærum himinboga,
svo hrein á þinni bláu braut
þú brunar fram með loga,
og þegar alt er orðið hljótt
og alheims kyrð og friður,
þá horfir þú um heiða nótt
af himni þínum niður.

Og nú er miðrar nætur stund,
og nú er geimur hljóður,
því lífið festi blíðan blund,
sem barn við skautið móður,
og unir þar við eilíft ljós
í ástarsælum draumum,
uns eygló sendir roðarós
frá rauðum austurstraumum.

Þú ert eina unun mín,
er einn og hljóður vaki;
hve sárt mun verða' að sakna þín
að svörtu fjallabaki;
en þótt þú bíðir nú í nótt
á næturhimni köldum,
þú verður hulin helst til fljótt
af holum vesturöldum.