Cyganka
„Śliczny szczygiełku, ptaszku maleńki,” mówi, pytając młoda cyganka,
„ty sobie latasz, nucisz piosenki, czy nie widziałeś mego kochanka?”

Ptaszek
„Jakiż on? naucz,” ptaszek odpowie, : „możem i widział, lecz mogęż zgadnąć?”

Cyganka
„Ma czarne włosy na dumnej głowie, a okiem umie sercem zawładnąć.”

Ptaszek
„Tam młody Cygan szedł przez dąbrowę, ale do ziemi miał wzrok schylony,
czarne miał włosy, lecz spuścił głowę.” 

Cyganka
„To nie ten, nie ten, ptaszku mój, ptaszku pieszczony!
to nie ten, nie ten, ptaszku pieszczony!”

Ptaszek
„Jakiż on jeszcze? powiedz, dziewczyno, może się innym przymiotem chlubi?”

Cyganka
„On nie pogardza drobną ptaszyną, rzuca jej ziarnko i pieśń jej lubi.”

Ptaszek
„Dziś na gałązce, rosą okryty, siadłem śpiewając pieśń z całej siły,
pod drzewem Cygana spał jak zabity.”

Cyganka
„To nie ten, nie ten, ptaszku mój, ptaszku mój miły!
to nie ten, nie ten, ptaszku mój miły!”

Ptaszek
„Jakiż on jeszcze? naucz mię, może powiem ci, jaką udał się drogą.”

Cyganka
„Jego nie straszą kije ni noże, dziesięć rąk ręki jego nie zmogą.”

Ptaszek
„Po głuchej puszczy latałem z rana, aż słyszę w krzakach płacz i jęk srogi.
Tam kilku chłopów biło Cygana.”

Cyganka
„To nie ten, nie ten, ptaszku mój, ptaszku mój drogi!
To nie ten, nie ten, ptaszku mój drogi!”

Ptaszek
„To już ja nie wiem,” rzecze ptaszyna, „ po jakich ścieżkach miły twój bieży.”

Cyganka
„Patrzże no, ptaszku,” rzecze dziewczyna śmiejąc się, „kto to u nóg mych leży?
Nie takież włosy, jakem mówiła, nie takież oko i czujność ucha?
Nie takaż w ręku i w piersiach siła, nie także patrzy i piosnki słucha?
Teraz, szczygiełku, ptaszku maleńki!” klasnąwszy w dłonie, doda Cyganka,
„leć sobie dalej, nuć twe piosenki i już nie szukaj, nie szukaj mego kochanka,
i już nie szukaj mego kochanka.”