Als ’t kindje niet, in ’t wiegje moe,
De zoete slaap kan vinden,
Spreekt hem zijn moeder vriend’lijk toe,
Haar keuv’len overwint dan
Verdriet en pijn met zachte macht.
[De slaap komt]1 bij haar lied:
‘Mijn [lieve]2 kindje, schrei toch niet,
Wees stil, wees stil, slaap zacht!’

Ons hart is kinderlijk nu en dan
En vraagt graag van het leven
Wat het helaas niet geven kan;
’t Verstand zwijgt stil dan even.
Maar ’t is een moeder, goed en zacht,
Die wensdrooms grenzen ziet:
‘O, droom toch van vervulling niet,
Wees stil, wees stil, slaap zacht!’

Wij gaan een pad vol doornig kruid,
Met rozen schaars omgeven,
De weg die naar de hemel leidt,
Waar liefd’ ons naar doet streven,
Tot zij, omstraald door hemelpracht,
De zwerver uitzicht biedt:
‘Je bent bij ’t doel, versaag nu niet!
Wees stil, wees stil, slaap zacht!’