De mis was aan de belle klonk,
't gewijde licht op den auter blonk,
de hoofden bogen eerbiedig nêer,
de wierook walmde voor d'Opperheer !
Gij zaat voor mij , zoo stil , geknfeld !
Gij zaat voor mij , en als bezield
met Englengodsvrucht, storttet gij
uw ziel voor God en baadt voor mij ...
Ik bad geen enkelen Vaderons !

Ik hoorde zangen noch beêgegons !
Ik zag noch auter noch wierookdamp,
noch offeraar noch auterlamp !
Ik zag maar u, maar u alleen !
En roerloos, als een beeld van steen ,
daar zat ik, droomend, en, droomend , dacht
aan u, mijn heil , zoo lang betracht ! ..
Doch toen het orgel den « Agnus » zong
en ' t « dona pacem » door ' t welfsel klonk,
en ik u zag kloppen ten derden keer
met blanken hande op uwherte teêr,
o Toen was ' t alles een beê in mij ,
een bee, zoo smachtend en toch zoo blij :
« Da mihi pacem ! ... o Daar ! o daar !
mijn brood ! mijn vrede ! .. God schenk mij haar!. »