Powoli pączku, powoli, 
Rozwijaj twoje ponęty, 
Obrazem jest twojej doli, 
Rwiat przy tobie rozwinięty.

Cóż ón zyskał, że się śpieszył, 
Wydobyć listki z ukrycia?
Nadzieją się nie nacieszył, 
I krótką chwilę ma życia.

I ja niegdyś tak nadobny, 
Nieznany sobie i światu, 
Byłem do pączka podobny, 
Podobny byłem do kwiatu.

Cóż mi dzisiaj po tym świecie?
Cóż doświadczenie mi nada?
Ote wzdycham przy tym kwiecie, 
Z którego listek opada.