Het staet een casteel, een rijc casteel;
heft so hoghe ende blau sijnre tinnen....
Daer singhen voghelkens in dat hout;
mijn liefken wonet daer binnen!
 
Tot gonen casteele gonc ic so bli....
Conde ic daerbinnen gheraken!
Die poerte es ghesloten.... Hoe hoghe staen
die muren ende oec die daken!
 
Ic sach, in soeteliefs vensterkijn,
van silver een sterrelijn winken....
Doe dachtic: Straleken! Cus haeren mont....
Het liefken sal mijns ghedinken....
 
Doe hebbic ghesonghen mijn scoonste liet!
‘O conde het tottu dringhen. -
Ghi soudt flux springhen dat beddeken uut....
ene groet soudt ghi mi bringhen....’
 
Mer als in den rodinen dagheraet,
doer 't vensterken si quamp scouwen,
doen sach si mi, als een colomme, daer staen,
die rilde in dat coele dauwen!