Het was een blonde kerel, 
  een jeugdige minnestreel, 
en had hij burcht noch landen, 
  begeestring was zijn deel.

Het was een blanke maged,
  een bloem in vollen fleur,
met hemelblauwige ocgen 
  en wangen van rozenkleur. 

En bonte liedjes, als vogelen, 
  verrezen uit zijn hert, 
vol heimelike woorden, 
  vol onbekende smert. 

Zij droomde bonte droomen 
  bij 't hooren van zijn lied,
maar vatten wat het zeide, -- 
  de schuchtere dorst het niet. 

Hij zong van hijgend largen 
  en oogen, blauw en zoet,
van lachende rozenlippen 
  en lievend meider gemoed. 

Doch achter elk dier zangen
  één zelfde beeld verrees, 
en 't blonde meisje aanschouwde 't 
  met vreemde, zoete vrees! 

Nooit had hij heur gesproken, 
  ten zij door lied of traan, -- 
maar 't spiegelend maagdenherte 
  had traan en lied verstaan! 

Nooit had hij heuren name 
  gemengeld in zijn lied, -- 
maar 't lievend hert der maged, 
  o dat bedriegt zich niet! 

Toen liep zij waar in 't lommer 
  de wilde roze bloedt, 
en immer luidden zijn liedren 
  door heur ontrust gemoed! 

Toen viel er van heur lippen 
  op eens een heimlik woord, 
en in heur binnenst klonk het: 
  "O! zoo hij 't had gehoord!" 

En plots door 't wiegend loover 
  sprankelden tonen rond,
en bevend sloeg de maged 
  de vochtige oog ten grond! 

O wondere, blijde sage! 
  O minnerozenblaan! -- 
Daar stond de blonde Zegger 
  en sprak heur smeekend aan! 

"'k Heb u zoolang betracht, o, 
  zoolang in stilte aanbeên!"
Zij dierf hem niet bestaren 
  maar borst in luid geween... --
 
Alover de doomende weide
  klinkt blij het minnelied! --
Hun herten waren verbonden, 
  en de afgrond scheidt ze niet!