Hu æ så møj en hwalle Piig,
de håer I nok fånommen,
vi tøtt, te vi bløw howwedriig
den Daw, da hun wa kommen.
Hind Ywn di æ så klåår å blo,
å næer a Glee di skinner,
di æ som et Par Stjanner smo,
å sikken et Par Kinder!

Hun tomle groww, den lille Skat,
mæ wos tow gammel Narre,
vi slidde bådde Daw å Nat
å blywwe ålde fàrre.
Hun skuld jo læær å skekk sæ godt
å lyyj si Mue å Fåe,
de goe jo wal ino let småt,
men bi-de komme snåe!

Vi passer hind, så godt, vi ka,
å bér Gud hjelp wos mæ et,
å de kan væær, vi kan endda
kom nowweleddes fræ et.
Men hwa dæ ska blyw a wo Båen,
næer vi en Gong go fræ hind,
de legger i Wohærres Håend,
å han vil nok vær mæ hind.