'k Ging door de hei
in zomertij
en dacht aan dit,
en dacht aan dat,
aan al wat ik
verloren had.
Het liefste lied,
zoo blij verstaan,
was diep gedeerd
en doodgegaan.
 
Wat moet ik doen,
vroeg ik mij toen,
't is nacht in mij,
mijn licht is heen,
die wondre glans,
die in mij scheen.
Ik draag het donker
tegenbeeld,
geen lied van leven
in mij speelt.

'k Ging denkend voort
en zei een woord
van bitterheid
om al wat brak
van licht geluk,
een bloesemtak
van 's levens boom
geslagen neer,
nooit draagt hij vrucht
of bloeit hij meer....
 
Maar onverlet
werd tot gebed
mijn fluister-zang,
mijn diepste wensch,
ik wilde zijn
een levend mensch.
Al luider klonk
mijn mannenstap,
ik zong mij toe:
wees sterk en rap!
 
In 't heidekruid
hoorde ik geluid,
een vogelkreet,
een vleugelslag,
een leeuwrik steeg
en 't werd mij dag.
Hij zong, een bloesem-
regen ging
door 't donker woud van
mijmering.