Het wies in Denemarken een edel koningskind,
zijn vader die hiet Siegeband, zijn moeder Siegelind.
Het edel kind hiet Hagen, dat is ons wel bekend.
Het wies geen wilder degen, noch in ’t ronde, noch omtrent.

De koning pleegde kortswijl met rikken welgemoed.
Helaas dat veler blijdschap in droefheid keren moet!
Terwijl de degens vierden in scherts en in boehoerd,
door enen grijfen overgroot werd ‘t edel kind ontvoerd.

Hij droeg het door de wolken op ver en eenzaam strand.
In ‘t nest des grijfens, Hagen de schoonste maged vand.
Des grijfens jongen reikten en dorsten naar haar bloed,
de held doow al de grijfens dood: hij was van hoge moed.

De maged bloosde dankend, hij nam ze bij der hand.
Zij gingen langs den strande tot hij een snekke vand.
Daar voerde hij haar med’huiswaart, het wierd ons dikkens gezeid.
Des was hem minnelik dankbaar steeds die weidelike meid.

De hofgezinden zagen den watermoeden held.
Hoe blij wierd deze mare den ouderen verteld!
Hem ziende juichte Siegeband en weende Siegelind.
Zij kuste op het voorhoofd de edele meid, en hiet ze mede haar kind.

Toen sprak de wilde Hagen der minnelike maagd:
“Ik trouw nooit and’re vrouwe, indien het u behaagt.”
De meid zeeg in zijne armen, hij hield haar op de borst.
Van Denemarken Hagen is geweest der vorsten vorst.