O Eerdentroost, gebloeide blommen,
    hoe kommen
  die blijdzame oogen, alzoo zaan
als 't zomer is, op al de struiken
    te ontluiken,
  en mij beziende ga te slaan.
 
Daar is iets in, dat ik te vragen
    wil wagen,
  en dat ik geerne af u vernam;
daar velen zijn die niet en roeken,
    of zoeken
  naar 't geen hen blijdt, van waar het kwam!
 
Daar leeft toch Een, die mijn' twee oogen
    u toogen,
  gebloeide blommen, wilde; en 't is
Hem een' genoegte als ik genegen
    Hem zegen,
  en ben genietende u, gewis!
 
Of, is 't al blinde nacht en logen,
    't vermogen,
  dat in mij waakt en, waarheidziek,
mij laaft en lescht? Ach neen't? Genezen
    wil wezen
  die grondelooze graagte die 'k,
 
o God, van U gescheiden, drage;
    en 'k vrage
  opdat ge mij, voortaan, o Heer,
eens ruste en vrede en weêr dat leven
    wilt geven,
  dat leven is, en U genieten, immermeer!