"'k Zie-'t!" zoo vliggert, vlug te vlerke,
recht den torre in van de kerke,
     daar ze is nest aan 't bouwen!... "'k zie-'t!"
     Piept de spreeuwe, en anders niet.

Maar wat is mij, scherpgebekte,
zwart-halfgroen, gevliggervlerkte,
     vage vogel, dan 't bedied
     van uw eeuwig zeggen: "'k zie-'t!"

Ziet gij, daar omhoog aan 't broeden,
ziet ge, aan 't blijde jongskes voeden,
     in uw piepende oogskes, iet
     dat elk mensche niet en ziet?

Zegt, of is 't de zonne rijzen,
dat gij ziet, is 't buien bijzen;
     kwade wichten of kwâ died
     zitten ievers, diepe in 't riet?

"'k Zie-'t!" zoo piept gij; ziet gij, binnen
deze borst, mij iet beminnen,
     haten, willen, wenschen iet,
     blijdschap hebben en verdriet?

"'k Zie-'t!" uw roepwoord doet mij delven
diepe in 't diepste diep mijns zelven,
     en ontdekken daar 't bedied
     van uw eeuwig zeggen "'k zie-'t!"

Een daar is, die aan de leeuwen
't leven gaf, en aan de spreeuwen,
     een die, vrij van al 't verdriet,
     hooge zit en verre ziet.

Een... Hij zit in zijnen torre,
zonder schaaltje en zonder schorre;
     en, van 't gene in mij geschiedt,
     Hij mag eeuwig zeggen: "'k zie-'t!"