't Is lentegroen genoeg,
voor honderdduizend oogen;
     eilaas, 'k en hebbe er ik,
     o grondig groene zee,
          maar twee:
wie kander moedeloos,
den dwang mij doen gedoogen
     van 't geen mij tegenhoudt
     nen tocht in al dat groen
          te doen.

Gij vlerkendragend volk,
gij allerhand gezwinde
     doorvliegers van de lucht,
     de lieve lente lacht
          zoo zacht;
en gij, gij vliegt haar in
't gemoet, bij lork en linde,
     in 't nieuwgeboren gers,
     in 't onkruid en in 't riet:
          ik niet!

Gij bietjes ongeteld,
gij tienmaalhonderdduizend
     in 't rood, in 't geel, in 't blauw
     gepinte pepels, haait
          en draait
en drentelt, op en neêr,
eer 't zonnelicht, verhuizend
     van hier, u, 't lieve groen,
     en mij, de moede nacht
          ontkracht!

o Grondig groene zee,
'k ben visschende op de baren
     van uwe oneindigheid
     van groen, en mijn gewin
          daarin
verheugt mijn arem herte:
om 't gene ik late varen,
     om 't gene ik vangen kan,
     en..... God gebenedijd
          mij zijt!