De Vlaamsche Zonen zingen vrij
en blij , zoo mannen plegen,
   hun eigen lied, noch vreezen zij
al die hun zingen tegen!
   Kloek aan dan, vrome heldendiet,
          het vlaamsche lied!

                        I.
Het klonk, als in de wiege ik lag,
en leerde, uit moeders blijden lach,
de liefde die mij herte en bloed
          nog trillen doet,
   voor Vlanderen , ’t schoone land,
voor Vlanderen , in ’t verleden
   vol eere en lof beplant
en vol aanminnelijkheden!

De vlaamsche zonen, enz.

                        II.
Het klonk als, goedendag in d’hand,
de vaderen vochten voor hun land;
tot dat zij, bloedend, onversaafd,
          en onverslaafd,
   des vijands erfgespuis
uit onze grenzen sloegen,
   en, zingend, weêr naar huis
hun blijde vanen droegen!

De vlaamsche zonen, enz.

                        III.
Het klonk bij dicht- en bruiloftfeest
en volkvergâringe, aldermeest
en alderliefst, het vlaamsche lied:
          waarom toch niet
   als wij, al vriend te saam,
zoo blij zijn dat wij mogen
   ons geven nog den naam
van Vlaming, ongelogen!

De vlaamsche zonen, enz.

                        IV.
Het klonk, zoo menig jaar geleên,
het klonk, bij oud en jong, voorheên,
op reize, aan ’t werk, bij vrouwe en kind,
          van al bemind,
   van al die, vrij en vrank,
uit vlaamsche bloed geboren,
   de dood eer als den dwang
van slavernij verkoren!

De vlaamsche zonen, enz.