1.
   O Belgie! duerbaer vaderland!
   Hoe fel de woeste baren klotsen,
   En werpen menig schip op ’t strand,
   Gij staet onwrikbaer als de rotsen.
De donder loeit alom en slaet Europa’s kroonen
Van ’t hoogste van haer gloor in ’t diepste van haer doem.
Gij, Belgie praelt alléén op neêrgeschokte troonen
      Met onverslensb’ren roem.

2.
   Het volk, het diepverblinde volk!
   Wil alle dwinglandij verpletten...
   Wil niet meer bukken voor den dolk
   Van koningen en stalen wetten.
’T wil vrij zijn, ’t rukt zich los… ’T schroot plengt het
          bloed bij stroomen,
Uit menig zuiv’re borst; ’t velt duizenden ter neêr...
En ’t volk, eilaes! na al zijn valsche vrijheids droomen,
          Klinkt zich in ketens meer.

3.
   Maer Belgie heeft zijn troon bewaerd
   Toen list en snoodheid hem besprongen...
   Zijn helden staen er rond geschaerd
   Als dapp’re leeuwen, rond hun jongen.
Koen, moedig, onversaegd, door eendragt nauw verbonden,
Zij duchten geen gespuys, steeds staat hun bloed te pand.
De troonbestormer ras wordt door den leeuw verslonden,
          Voor u, ô vaderland!

4.
     O gij, wiens weêrgalooze magt
     Bespot de forsche staets-orkanen,
     Gij, die alléen met een gedacht,
     Den trots verijdelt in zijn wanen;
O gij, wiens outer in onz’ bedorven velden
Vereerd wordt door den Belg, met zuiv’ren wierook-brand,
Versterk het leeuwen-kroost; behoud den moed der helden;
          Bewaer ons vaderland!