Zes gedichten , opus 5

Het wordt zoo donker om mij heen,
O liefste, laat mij niet alleen!

Ik heb zoo lang op u gewacht
En, nu gij komt, nu daalt de nacht.
 
Ik voel uw adem op mijn wang;
Zoo is 't mij wel, 'k ben niet meer bang.
 
Als ik uwe oogen stralen zie,
Wordt heel mijn wezen harmonie.

Mijn hand ligt veilig in uw hand,
Uw liefde is mij een vaderland.

In het weeke willooze duinzand
Heb ik mijn naam geschreven ....
De zeewind heeft er zijn spel mee gespeeld:
Mijn naam is niet gebleven.

In het sneeuwige schuim van den zeevloed
Heb ik mijn naam geschreven ....
De golf is gekomen, de golf is gegaan:
Mijn naam is niet gebleven.

Nu laat me in de harten der menschen
Niet trachten, mijn naam te schrijven,
Maar diep in uw ziel , o mijn liefste!
Daar zal hij eeuwig blijven

Mijn tranen stroomen om mijn dooden schat.
'k Wist niet, dat ik nog zóóveel tranen had!
 
O lieve mond, die eens mijn liefde vroeg,
Gescheiden leven was al leed genoeg.
 
Hij kwam en lachte en bracht de lente mee
En de eerste liefde met haar wel en wee.
 
'k Hoor noch dien lach, als verre vogelzang,
'k Zie nog het blozen van die bloesemwang.

Mijn hart sloeg luid, ik dronk zijn woord als wijn
En heel de kamer was vol zonneschijn.
 
O Levengever! blonde Zonnegod!
Hoe trof u thans de bliksemstraal van 't Lot!
 
Die heerlijke oogen zien nu zon noch maan....
'k Heb als een vreemdlinge aan uw graf gestaan.

'k Weende stil en zie! terwijl ik
weende, werd mijn weemoed weelde.
Zachtkens zong de wind. Het was mij
of een hand mijn wangen streelde.
 
'k Sloot mijne armen, liefdesmachtend,
om den boom, de groengetopte.
Trilde niet de stam? - Mij was het
of een hart aan 't mijne klopte.

Mijn zielsbeminde, wees nu blij en trotsch !
De winter wijkt voor onzen liefdegloed .
Snel smelt de vloer van ijs op veld en vloed
En op de waatren breken schots bij schots.

De lucht werd lentezoel bij d' eersten groet
En in mijn lokken voelde ik d'adem Gods.
En ' k juich van vreugde, nu de hand des Lots
Mij met uw liefde al ' t vroeger wee vergoedt.

O laat ons maken van ons leven thans,
Mijn langverwachte, laatgevonden schat,
Een Mei van bloemen, liefde en zonneglans !

Ik weet een kluisje in ruischend loof gevat.
Laat daar ons nestlen en verzinken gansch
In ' t eerst en laatst geluk dat ik bezat.

En toen ik was een kind vol blij vertrouwen,
Wilde ik niet wonen in een stad van steen.
Ik wou me in 't woud een kluis van twijgen bouwen,
Een heel klein hutje, maar - voor mij alleen!
 
Omkransd met veil, zou 'k veilig daar aanschouwen
Hoe 't licht, door 't loof, op mos en boschbloem scheen
En, 't hart vol droomen, dolen door landouwen,
Waar 't vogellied met mijn lied smolt ineen.
 
Klop niet zoo luid, mijn hart, vol wild verlangen!
Zoo menig hart, waar ge aanklopt, is van steen.
Wat zoekt ge er lommer, koelte en vogelzangen?
 
Eén wijkplaats weet ik, waar ik juich en ween:
Daar waait de wind des levens om mijn wangen,
't Is heel een wereld en - voor mij alleen!