5 Liederen , opus 22

Hei met de wolken zoo wit,
drijvend zoo rein in den hoogen,
'k ga rustig van hart en van oogen,
en bid.

Heuv'len die liggen in rij,
ver, ver, als goudgele banken,
als duinen, ik weet nu weer klanken,
nabij.

Dag, zoo wijdwijd en zoo licht,
gij gaaft het nimmer verwachte,
teerblonde, hoogopen en zachte
gezicht.

Schemerliedje, tintel fijn,
buiten zilvert maneschijn,
buiten staan de boomen
te droomen.

Sterren beven in ’t fluweel, 
ijl-hoog suist muziekgespeel,
‘k sta te zien en luister,
in ’t duister.

Schemerliedje, tintel fijn,
mocht ik met uw wijsje klein,
geven stil verblijen
wie lij’en…

Witte wijven dansen om en om
hoor het rhytme van het wilde zwieren
en 't geprevel van hun formulieren,
rond den heksenkom.
Dwepend trilt muziek van fluit bij fluit
van de loksters in het groen verscholen,
met het wieglend klagen van violen
wordend één geluid.
Nevel-bleeke grijze dampen zijn
zwevend langzaam langs de dennestammen.
Vrouwen dansen bij der flakker-vlammen
vurig-gulden schijn.
Met een welgeheten hupeltred
om en om zwiert de heele bende
strak gespannen, lenig licht in 't wenden
naar godinnen wet.
Met een slingerende rinkeling
tinken klokjes door de wilde schokken,
magisch voort en almaar voortgetrokken
zwiert de kring.
Van de maan glijdt door den wolkendrom
zilver licht, phantastisch blijven dansen
witte wijven bij de pijnvuur-glansen,
om en om en om.

Mannen en vrouwen in hun zondags- kleeren 
komen van verre biddend langs de baan, 
Zij roepen luid de Maagd Maria aan, 
wetend dat zij een droevig lot kan keeren. 

Fel heet de zon brandt maar zij zal niet deren 
wie vastvertrouwend op de wonderdaån,
 door wilskracht sterk, aldoor in drommen gaan, 
preevlend de wijs om booze macht te weren. 

Zij gaan àl voort, trekkend naar 't vrome beeld, 
waar vóór in 't kerkje één enkel lichtje brandt, 
makend heel d'omtrek door zijn glorie rein. 

Zacht rijzend op een lieve errinn'ring 
speelt, hoe 'k eens nieuwsgierig, 't mutsjen in 
de hand, aansloop, om dat te zien, stout kindekijn. 

Een enkel kaarsje blijft vandaag maar branden 
voor 't zoet Maria-beeld dat de aandacht vraagt 
van wie met zachten tred te treden waagt, 
vouwend vreemd stil de roerelooze handen. 

In loutren praal glimlacht de Moedermaagd 
fijn-gouden schijn spelende strookt de wanden - 
hoe 't duister aansluipt aan de verste randen, 
lichtend zij staat die wilssterk Jezus draagt. 

O moeder van den knaap, die werd groot. 
man, die wist te sterven voor zijn ikheid, 
wetend dat Hem God-zelf ten droeven kruisdood dreef......
 
Gij wit zijn lot, maar spreekt er nimmer van
en leed uw leven, U om Hem, vergetend
dragen in het hart zijn bede "Heer vergeef..."

In mijn stille kamer, 
heen is de eenzaamheid, 
in mijn stille kamer, 
heb ik geschreid. 

In mijn stille kamer, 
lieveling, zie je dat licht? 
in mijn stille kamer, 
werd een gedicht. 

In mijn stille kamer, 
kind, gebenedijd, 
in mijn stille kamer, 
alles ik belijd.