Liederen , opus 10

In 't heidekruid, in 't heidekruid daar zweven witte draden
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

De regen ruischt in zomernacht,
ik ben zoo stil, zoo stil en zacht,
omdat ik leed.
 
Ik luister naar den regentik,
hoor tik-tik-tik elk oogenblik
en ik vergeet....
 
Vergeet al wat ik leed en dacht
zoo menig stillen zomernacht,
heel lang geleên.
 
Nu zingt een teere stem in mij,
het is voorbij, het is voorbij,
voor eeuwig heen....
 
De regen ruischt, ik luister weer,
de regen suist al zingend neer
in drop bij drop,
 
Hef, eenzaam kind, na langen nacht
van stil verdriet en doffe klacht
uw hoofd weer op!

Dat zijn de wilde violen,
zij klagen zoo woest door het woud,
dat zijn de wilde violen,
zij maken mijn harte zoo oud.

Zij klagen mij alle de nachten,
breed-stormend weer zwelt hun gezang,
zij klagen mij alle de nachten,
zij maken mijn harte zoo bang.

Dat zijn de wilde violen
der geesten van woud en van lucht,
dat zijn de wilde violen,
ik luister in 't duister en zucht.

Wees stil en zacht en kom vóór ' t open raam,
' t riviertje ruischt en glijdt voorbij de steenen
aan onzen voet, door ' t manelicht beschenen,
kom, liefste kom, en geef mij d'ouden naam.

Zóó, hand in hand, genieten wij tezaam ,
en weten weer dat wonderschoon vereenen
van ziel met ziel, de droefenis is henen,
kom, liefste kom, en geef mij d'ouden naam.

Gij leeft en hebt mij lief, en in de lucht
blinken de sterren als uw oogen schoon,
één weg van licht, dat tintelt heinde en veer.

Ziet, verre sterren, vriendlijk op haar neer,
die spreiden zal een leger in mijn woon,
waar rusten zal, die niet het leven ducht.

Is dit een nacht, licht is het om ons henen
mijn dunkt, mijn lief, wij leven in den dag 
ver in de tuin klinkt nachtegalenslag
't is mij zoo wèl, of 'k droevigblij moet weenen.

Maar àl mijn teerheid tintelt in mijn lach
àl wat mij maakte droef is nu verdwenen
een nieuw geluk is in mij opgeschenen
en ik geniet zoo stil als ik vermag

't Is nacht en dag en tijd van schooner leven
wat is de schoon, ik wil U alles geven,
en heel mijn leven neigt uw leven toe.

Gij maakt mij sterk, die eenmaal was zoo moe.
Wat is dat schoon, vereend met U te streven, 
't is me of ik denkend, groote daden doe.

Vrij, vrij, en gij, schoon kind, zijt god'lijk waar
en doet uw licht diep in mijn harte stroomen,
dat beeft van eerbied; zag ik ooit in droomen
een kind zoo schoon, zoo min'lijk en zoo klaar?
 
En wijkt niet, als gij komt, alle gevaar,
wordt alle last niet van mij weggenomen,
wat is mij lief, dat wachten op uw komen,
wanneer ik luistrend leef en luistrend staar.
 
Ik ben zoo sterk, daar ik uw beeld mag dragen,
licht in mijn ziel, in menig schoon tafreel,
zoo dierbaar mij, dat schromend ik gewage
 
Van àl dat heil, maar een in mij zegt: speel,
en eer, al zingend, haar, die is geboren
tot hoogen staat, lichtkind door God verkoren