Drie liederen

De blâren vallen zacht....
Ik kan alleen betreuren,
Dat ik niet eens verwacht,
Wat eens nog kan gebeuren....
De blâren vallen zacht....

Ik kan niet lachen, ik kan niet weenen,
Ik ben zo vreemd te moe; 
De zomerpracht gaat henen,
Ik doe mijn oogen toe. 

Daarbinnen is het donker,
Daar buiten is het kil . . .
Wat of dat flauw geflonker
Van vèr beduiden wil? 

Zou dát het doodsuur wezen,
Waar alles op zijn best,
Verheerlijkt lijkt opgerezen,
Verschemert voor het lest?

O, Rozen, droef en schoon,
Ik heb u uitgekozen
Voor ál mijn koude doôn,
Roode en witte rozen.
 
Rozen om 't doode haar,
Rozen op arme' en borsten
Vallen met zacht gebaar,
Of zij niet vallen dorsten.

Rozen voor ieder, die
Met lachen, of kussen, of groeten,
Of schoone melodie
Mijn leven woû verzoeten.

Rozen voor mij slechts niet,
Voor mij geen bloemen, die geuren,
Voor mij mijn eenzaam Lied
En wat stil treuren.