Gedichten van Hélène Swarth

Diep in het dennenbosch
     Ziepelde Zonnegoud
     Dwars door bel sparrenhout
Vroolijk op 't mos
     Zong daar geen vogelijn
Juichend met fluitgeluid
Spranklend zijn klanken uit
     Weeldrig als wijn?

O neem mij aan uw trouwe borst,
Waaraan ik altijd weenen dorst!

En zeg geen woord dat troost of lacht,
Maar laat mij rusten, kalm en zacht. 

Mijn ziel is droef, mijn hart is moe ...
Ik doe maar liefst mijn oogen toe.

Maar doe ik al mijn oogen dicht,
Ik zie alom zijn aangezicht.

En ' t is of mij zijn blik verweet,
Dat ik zijn eeden niet vergeet.

Het wordt zoo donker om mij heen,
O liefste, laat mij niet alleen!

Ik heb zoo lang op u gewacht
En, nu gij komt, nu daalt de nacht.
 
Ik voel uw adem op mijn wang;
Zoo is 't mij wel, 'k ben niet meer bang.
 
Als ik uwe oogen stralen zie,
Wordt heel mijn wezen harmonie.

Mijn hand ligt veilig in uw hand,
Uw liefde is mij een vaderland.

Toen Liefde vlood, een hoonlach om de lippen,
Wrong Hoop de hande' en weende om weeldedood.
- Maar 't golvend water blonk van gulden stippen
En heel de hemel bloeide in avondrood.
 
De vrome boomen ruischten: - ‘Laat den krippen
Rouwsluier vallen, die u zien verbood.
Aanschouw alleen, dan zal uw wee ontglippen.
De Schoonheid bleef, hoewel uw Liefde vlood.’
Toen liet mijn Hoop zich troosten en verdwazen
Door spel van licht en kleur, dat Schoonheid bood.
 
Nu doemen lokkend, als door rozeglazen,
In de enge cel, waarin mij 't leven sloot,
Beloofde landen, schoon gelijk oasen,
Die 'k nooit zal zien, in droom van avondrood.

Weet je nog wel?
voor een van ons beiden
was het maar spel
Maar voor niet mij...
en nu is 't voorbij
en ik vind bij de menschen geen medelij

Lach je nog wel?
om vrolijk gedachten en woordenspel?
want nu is het voorbij
en mijn lach is nu bitter
en nooit meer blij

Dwaal je nog wel?
door de lanen van ouds
met je leed als gezel?
Maar niet met mij
want nu is 't voorbij
Nooit zal ik meer wandelen aan je zij.

Ween je nog wel?
in je hart als het mijne is een tranenwel
maar niet voor mij
want nu is het voorbij
en ik vind bij mijn liefste geen medelij

Droom je nog wel?
van hemel en liefde en ontwaak je in een hel?
Droom je van mij?
van een andre als mij?
Was ik maar dood!
dan was 't al voorbij

Nu vallen alle blaadren af, de herfst is overal
Maar in mijn ziel bloeit zomerloof, dat nooit verwelken zal.
 
Ik voel mij veilig aan uw borst, uw arm is om mij heen
Kus zacht mijn warme tranen weg: zij zijn voor u alleen.

De vogels vlieden ver van hier, bij bloem- en bladerval,
Maar in mijn ziel klinkt liefdezang, die nooit verstommen zal.
 
Droef zingt de wilde najaarswind een winterprophetie.
Als ik uw stem maar hooren mag, als 'k maar uwe oogen zie!
 
Het dorre loover dwarrelt neer en hecht zich aan mijn haar,
En 't wordt mij bang, of dit nu 't eind' van onze liefde waar.
 
O klem mij vaster aan uw hart! vraag niet waarom ik ween,
Maar kus mijn warme tranen weg: zij zijn voor u alleen.

Nog éens met u naar het groene woud, 
Nog éens naar het zilvren meer, 
Nog éens met u door het korengoud, 
Nog éens en dan nimmer weer!  

En blinkt een traan op mijn bleeke wang? 
--  O, 't is maar een regendrop, 
Die beefde aan den rand van een blad al lang 
En viel uit den beukentop. 

Hoe golft die weelde van korengoud, 
Met menige bloem, als ster! 
Hoe zingt de ziel van het plechtig woud, 
Als orgelmuziek van ver!  

Die witte wolk aan de blauwe lucht, 
Die zwaan op het rimplend meer, 
Zij weten wel, dat mijn vreugde vlucht: 
Nog éens en dan nimmer weer.  

Op de oude plekjes wel alle twee, 
Maar elk met zijn eigen ziel . . . 
En vroeger was mij uw ziel en zee, 
Waar mijn ziel, als een vloed, in viel. 

Nu zijn wij twee en wij waren éen . . . 
En ikheb u zóo bemind, 
--  Neen, denk niet dat ik u zóo beween!  --  
Als een moeder haar eenig kind. 

Gij dézen weg en ik d'andren dus, 
Door 't woud, langs mijn glinstrend meer . . . 
Uw hand!  uwe oogen!  uw vlammenkus! . . . 
Nog éens en dan nimmer weer!

In winternevel is mijn lief gekomen
En 'k ben tot hem gegaan aleer ik 't wist.
Hij heeft mijn ziel mij in een kus ontnomen,
In sneeuw en mist.
 
Wat zal ik nu nog voor het leven schromen?
Hij is mijn lente, noode en lang gemist.
'k Heb aan zijn hart gedroomd mijn liefdedroomen,
In sneeuw en mist.
 
Maar wie kan zond'gen en de straf ontkomen?
O lief! die kus.... wie had dat ooit gegist?
Door al mijn aadren voel ik vlammen stroomen,
In sneeuw en mist.

O, kón hij maar weten,
Mijn arme schat,
Dat ik álles en álles
Vergeven had!
 
Zijn woorden als doornen.
Zijn wreed verraad,
Zijn martlende liefde,
Zijn blinde haat!
 
In leven en sterven,
Zoo ver van mij,
Zoo ver in zijn graf nu
En zóó nabij!
 
Daar slaapt hij zoo roerloos,
Zoo koud als steen,
Zoo ver van zijn vrienden,
Zoo héél alleen!
 
En al breng ik hem bloemen,
't Bekoort hem niet
En al zing ik hem zangen,
Hij hoort het niet.
 
Ik moet hem wat fluistren
In 't oor, heel zacht,
En kalm zal hij slapen,
Nog vóór den nacht.
 
O, mocht ik maar vinden
Zijn bleeken mond!
Ik raak met mijn lippen
Den weeken grond.
 
Ik kniel in de bloemen....
Het graf is toe.
Ik moet hem wat zeggen....
Ik weet niet hoe.