Drie liederen

Mijn ziel lag open als een waterlelie
En wachtte vroom het zomer-evangelie.
 
Op hemelblauw weerkaatsend water veilig
Zich wanend, lag ze in aandacht blank en heilig.
 
Toen plofte plots een plompe steen - verraden,
Look droef de lelie de alabasten bladen.
 
Lang hield de kelk dien harden steen besloten,
Dien zwaren steen, het Leven ruw ontschoten.
 
Diep dook de lelie met dien steen beladen,
In donkren grond vol donkre worteldraden.
 
Tot ze, eindlijk vrij, haar kelk, de wreed verscheurde,
Naar d' ouden droom van louter blauwheid beurde.
 
Zij durft niet drijven op het klaar-azuren
Vlak van den vijver, ze is te vol kwetsuren,
 
Voor hellen morgen ál te fel gehavend....
O wieg haar teeder, zilvren schemeravond!

Mij leidde Liefde waar een rozenregen
Daalde op mijn hoofd, met kus en minnelied.
En 'k zwijmde in weelde weg, doch Liefde liet
Mijn hand los: - ‘Ga! hier scheiden onze wegen.’
 
Gelijk een man zijn slaafschen hond gebiedt,
Zoo sprak zij; en verwelkte bloemen zegen
Mij uit de lokken, warm nog van haar zegen.
Ik klemde me aan haar kleed: - ‘Verlaat mij niet!’
 
Doch streng onttrok zij 't kleed mijn smeekling'handen
En ging... Lang stond ik als een beeld van steen.
Daar hoorde ik woorden ruischen om mij heen.

De Muze sprak: - ‘Volg mij naar schooner landen!
Daar troost ik u met snarenspel en zang.’
Toen viel ik haar te voet en weende lang.

Kindje moe, 
Oogjes toe,
op moeders schoot 
slaapt ge u groot
groot en goed wordt moeders Kind 
zoodat ieder 't Kindje mint

Lieve hart, 
dat nooit smart 
uw slaap verjaag',
sluimer gestaag
Tot ge eens wakker zijt 
en door wak'ren zin verbijdt

't Kindje rust, 
moeder kust
't lief gezichtje 
van het wichtje
Droomend van dit zacht gekoos
slaapt het Kindje als een roos

Slaap maar liev'ling, rust maar zacht
moeke houdt bij 't wiegje wacht.