Sterren en Heidelied

O de heilige onsterflijke sterren, 
                                        hoog boven mijn sterfelijk hoofd,
Waar ' t geloof met zijn kindervertrouwen 
                                        mij een hemel eens had beloofd,
Als deze oogen zich sluiten voor eeuwig
                                        en dit lijf wordt ten grave gebracht,
O de stille onbegrijplijke sterren ! 
                                        o, ' t mysteriënheir van den nacht!
Lief, de dag is zoo druk en zoo nuchter, 
                                        zoo voor ' t kleine en voor ' t stoflijke alleen,
En de menschen verloochnen hun ziel 
                                        en naar ' t eeuwige leven vraagt geen.
Kom met mij waar de heilige nacht 
                                        met haar oogen van sterren wenkt,
Waar een adem van liefde ons omzweeft 
                                        en de Hoop met haar beker ons drenkt.
Lief, eens zullen wij sterven, wij beiden, 
                                        wij samen of ieder alleen,
En het graf is zoo diep 
                                        en de hemel zoo hoog en of God leeft weet geen.
En ' k heb niets dan de stem van mijn hart, 
                                        die mij ' t eeuwige leven belooft,
En de heilige onsterflijke sterren, 
                                        hoog boven mijn sterfelijk hoofd.

O de wijde blijde heide,
                              die zoo weidsch haar rijken mantel
                              over vlakte en heuvlen spreidt,
Waar de grijze wolken zeilen, 
                              waar de vrije vogels drijven,
                              stijgen in de oneindigheid !
O de reine wind der heide, 
                              pijnaromen van de boomen
                              brengend die in ' t mastwoud staan !
O de stille blonde middag ! 
                              o de gouden zonneglorie !
                              o de zilvergloed der maan !
't Heilig hart der maagdlijke aarde, 
                              nog tot bouwland niet vernederd,
                              niet ontwijd door menschenwerk,
Klopt mijn hoofd dat zoekt naar koelte, 
                              klopt mijn hart dat vraagt om vrede,
                              troostrijk tegen, kalm en sterk.
Ongerepte Jonkvrouw ! 
                              Heilge Moeder van de levensmoeden !
                              neem uw kwijnend kind op schoot !
Zinge uw wind een wiegewijze ! 
                              toovere op mijn bleeke wangen
                              nieuwen blos uw avondrood !
Rustende aan uw breeden boezem, 
                              droomloos slapend, zal ik drinken
                              Heide's heildronk onbewust.
Rein, veerkrachtig zal ' k verrijzen 
                              uit de omarming en u prijzen,
                              om den moed mij ingekust.