Jong Nederland, Band 4

Gaan wandelen staat ons , jongens , aan ,
gaan wandelen!
Nog walmt de nachtmist op de baan:
wij wandelen !
De zonne lacht de wei vol goud,
elk halmpje blikkert nat bedauwd ...
Komt wandelen ,
komt wandelen !
Te wand'len leert ons al wat leeft ,
te wandelen !
Het vliegje , dat langs ' t water zweeft,
leert wandelen!
De zonne wandelt van Oost naar West,
de wind doorwandelt gewest bij gewest ...
Zij wandelen ,
zij wandelen !
Het schichtig haasje leert het ons ,
het wandelen !


Het bietje faddert met vroolik gegons :
' t moet wandelen !
En boven ons hoofd , in root bij root ,
zeilt noordwaarts heen der zwanen vloot !
Zij wandelen ,
zij wandelen !
Tot zelfs het kerfdier zet ons aan
tot wandelen !
Het kribbelkrabbelt door ' t zand der baan
' t wil wandelen !
Zelfs krekel met zijn slingerbeen ,
hinkt , hokpatok , door ' t klaver heen.
' t Heet wandelen ,
' t heet wandelen !
En 't beekje , zie toch ! ... baar bij baar
aan ' t wandelen !
Het water blinkt nog eens zoo klaar
bij 't wandelen !
Daar zwermt het dan van vischjes in :
daar poost geen staert, daar rust geen vin !
Zij wandelen ,
zij wandelen !
Vooruit ! Ons lokt het lenteweêr
tot wandelen .

De heuvels op , de delling neer !
Steeds wandelen !
Door weiden , groen en geel van kleur ,
door wouden , vol van wierookgeur,
gaat wandelen ,
gaat wandelen !
Nooit keeren wij voor ' s avonds laat
van 't wandelen .
Dan klinkt nog lang, van straat tot straat,
ons wandelen !
Van verre volgt ons de schijf der maan ,
aanminnig lachen de sterren ons aan ,
na ' t wandelen ,
na ' t wandelen !