Eenzame wake

De koelte neigt den avond over;
en waar ik wijle, uit zwoelen dag
in 't zwenken van 't gezonken loover,
voel 'k, in den donkerenden toover
van licht en schaâuw door 't trage rag
der blaêren, 't sterven van mijn lach.

Ik wacht. Ik heb de stille pijne
dat ik den heelen dag u wacht.
En, onder 't huivrend avond-kwijnen,
voel 'k om mijn mond de strakke lijnen
waar, wijl ik nóg te hopen tracht,
het sterven van mijn hope in lacht...

Over alle daken
bloeit mijn bleeke wake;
alle sterren toe
reikt ze, strak en moe.

Baart dan alle bangen
steeds een nieuw verlangen?
Is dan alle vrees
liefde's vrouwe en wees?...

- Over alle daken
bleek-gebloede bake;
over heel de wereld heen
liefde en leed, - aleen...

De rozen droomen en daauwen
ten avond, vredig-vroom;
er waart een paarsere schaâuwe
om den kastanje-boom.

De vijver blankt in dampen;
de troostlijke nacht begint.
- Ontsteek, ontsteek de lampe:
mijn angst ontwaakt, o kind.

De loome vlerk gebroken,
en, tusschen beî bevaên,
de nacht te voelen spoken
en 't leven voelen slaan...

- Maar hoe de wonde bloede
o meeuwe, moede en wrak:
de nieuwe lent' bevroeden
die u de vlerke brak.

Dees hele liefde is heengegaan
gelijk een veege morgen-maan;
gelijk na doode maan het meer,
is graauw dit hart en leeft niet meer.

o, Daar rijst weêr een nieuwe dag,
der morgen-winden flapper-vlag,
der vogel-kelen uit-gezwaiid,
ten mere, zindrend zon-bezaaid.

Doch zwijgt, bij dage schuw en vaal,
de nachtelijke nachtegaal,
- daar heel zijn liefde is heen gegaan
gelijk een veege morgen-maan...