Tres poemas galegos

Era delor y era cólera,
era medo y aversión,
era un amor sin medida,
¡era un castigo de Dios!

Qu' hay uns negros amores d' índole penzoñenta
que privan os espritos, que turban as concencias,
que morden, s'acariñan, que cando miran queiman,
que dan dôres de rabia, que manchan e qu' afrentan.
Máis val morrer de friaxen
que quentarse â sua fogueira.

Por montes e campías,
camiños e espranadas,
Vén unha pomba soia,
soia de rama en rama.

Síguena as probes crías,
sedentas e cansadas,
sin que alimento atope
pra darlles a bicada.

Trai manchadas as prumas,
que eran un tempo brancas,
trai muchas e rastreiras
i abatidas as alas.

¡Ai!, probe pomba, un tempo
tan querida e tan branca.
¿Onde vai o teu brilo?...
¿O teu amor, onde anda?

   Caín tan baixo, tan baixo,
Qu'a luz onda min non vay;
Perdín de vista as estrelas
E vivo n'a escuridá.

   Mais, agarda... ¡o que te riches
Insensibre ô meu afán!
Inda estou vivo... inda podo
Subir para me vingar.

   Tirá pedras ô caído,
Tiraille anque sea un cento;
Tirá... que cando cayades
Han-vos de facé-l-o mesmo.