De Kinderen der Zee

— This text is not currently
in the database but will be added
as soon as we obtain it. —

Ik heb alleen voor u, voor u geleefd!
Mijn geest heeft trouw alleen uw beeld omzweefd:
In blauwige uren als de manestralen
De zee bepaarlen met hun zilvren kralen;
En als de diep-azuren hemel lacht
Met duizend ogen van den nacht.

Ik heb alleen voor u, voor u geleefd.
Mijn beeld heeft trouw alleen uw beeld omzweefd:
In purperen uren als uit gloeiende wonden
De kim laat vliên het goud der avondstonden;
In rozige ochtenduren, teer en zacht,
Aan u, aan u alleen, mijn lief, heb ik gedacht!

Ivo (mijmerend)
’t Was avond toen mijn broeder henen toog,
Een lichte bries in zijne zeilen vloog,
En vreugdig van aan ’t duistrend strand
Wuifde ik het afscheid met mijn hand.
Zo stil een zee, een lucht zo zuiver!
Mijn broeder juichte blijgezind.
Zijn boot met toppezeil en kluiver,
Ging lustig voor den wind!
Hij zou niet keren, ach!
Niet zien den blijden lach
Van ‘t onnozel wicht
Dat onbewust te spartlen ligt
Aan moeders saamgeprangde borst;
(Ivo weent)
Met hem die was mijn eigen bloed,
Verging de droom van gans mijn leven
(twijfelend)
Of heeft soms Bert voor mij geboet,
Is ’t lot der Mariëns nu geheven?
(Stella begeeft zich naar de bidbank van het O.L.V.
beeld, waar zij bidt)

Star der zee, wier trouwe glans
Ons voorlicht in den nood,
Blijf vonklen aan d’onstuimen trans

Wen dreigt gevaar of dood!
O heldre star der zee!
Die gloort voor ’t volk van ’t Vlaamse strand,
Die leidt hun boot met eigen hand,
O heldre star der zee!
Geef laafnis aan mijn wee!
Ivo
O Stella mijn! O Stella zoet!
Mijn licht nu steeds gelijk voordezen,
Ik hoor een stem in mijn gemoed
Die zegt dat gij verhoort zult wezen.
Stella (treurig)
Ach, Ivo, onze smart is groot,
Ons heil leed schipbreuk op de baren,
En waar ik meen ’t geluk t’ ontwaren,
Daar boven grijnst de dood!

(met begeestering en vurig)

Ivo
Al wat gebeurd is, heeft mijn liefde
Nog dieper in mijn hart geheid.
Stella
Ik heb u lief, en niet mijn liefde.
Ik heb ’t geluk vaarwel gezeid.
Ivo
Gelijk de lent na winterdagen,
De hoop bij mij steeds openluikt
Stella
Wij zullen eeuwig ’t noodlot dragen.
Ivo
Neen, ’k voel, het noodlot is gefnuikt.
Verhef uw hart, beur op uw zinnen,
En wees als uwe liefde sterk en trouw.
Stella
Kon sterke trouw het noodlot overwinnen.
Ivo
Gij hebt mij lief, mijn bruid,
Wees dan mijn vrouw, o Stella!
Nog niemand heeft een liefde gekoesterd als de mijn.
Mijn liefde zal het noodlot te sterk, te machtig zijn.
Zij zal de wind doen krimpen, de golven kruipen doen,
En ’t ongeweerte temmen in ’t felste van zijn woên.
Stella
Ik weet uw liefde is groot en goed
Ivo
Bert heeft voor mij geboet.
Stella
Mijn harte wenkt en weifelt.
Ivo
Gij aarzelt en gij twijfelt, ah!
Kom in mijn armen, teêrgeliefde, o Stella mijn!

Een visser zal zijn ganse dagen
Een trouwe liefde in ’t harte dragen,
En wat hij eert en wat hij mint,
’t is eerst vooral een golvenkind.
De barre ruggestreng der duinen
Met hare heuvlen, hare woeste kruinen
Zijn wellusthoven naar zijn oog.
Op zee gevoelt hij zich als koning.
De roeve is zijn zoetste woning.
En boven hem het sterrendak
En onder hem het deinend vlak.
Zijn oog moet door de ruimte staren
Tot waar de lucht rust op de baren.
Geen zachter wiegelied
dan ’t suizen der klopzee, klotsend aan de
kluizen.
Hij vliegt met zijn ontploken vlerken
Op baren breed en hoog als kerken.
Het zwellend zeil, het trekt en spant
Dat kraakt het staand en lopend want.
Met zeewind moet zijn borst gevuld,
Met pekelwaai gezult.
Stormgeloei of liefijk fuistren,
Hij blijft getrouw haar stem beluistren!
In lief en leed, in wel en wee.
De zee alleen, alleen de zee ! 

Stella
De lucht is dik en dijzig,
De wilde golfslag jaagt en driest!
De brullers stormen lijzig op ’t strand,
Dat barnt en briest.
O, moest nu Ivo zijn op zee,
Hoe zou de vrees ons hart beknellen;
’k Ben onbekommerd noch gerust.
De schaduw valt nu donker, droever,
Op ’t buldrend vlak en op den oever
Het witte schuim spat op de ree
En bleek van woede rijst de zee!
Ivo
Mijn Stella lief, ik vind u hier
Alleen in ’t vreeslijk stormgetier.
En waar is moeder?
Stella
Hoe zorgzaam is een moeder, Ivo!
Zij was bekommerd voor haar zoon,
En ging juist zien of alles vaardig
En veilig is ter torenwoon.
Niets evenaart het hart der moeder.
Ivo
En mijne lieve vrouw?
Mocht iemand ooit verwerven
Een schat van liefde en trouw,
Als dien ik mocht beërven 
Als d’allereerste band uw hand
Snoerde aan mijn hand!
Ik meende voor den echt
Met gans mijn hart en zinnen
Aan u te zijn gehecht.
Ik voel nu dat daarbinnen
De liefde van den man
Nog sterker blaken kan!
O Stella, die ik als maagd
Meer lief had dan het leven,
Nu gij het leven draagt
En mij weldra een loot zult geven
Van eigen bloed:
Mij dubbel lief en zoet.
Stella
Ik draag uw leven in mijn schoot,
Nu is mijn vreugde rein en groot.
Maar Ivo wat zou ’t wezen moest gij nu zijn in zee?
Ik zou ’t besterven van angst en vreze.
Ivo
Die angst heeft Bolton ons gespaard,
Hij was hier veilig voor gevaren,
Hij zwalpt nu op d’onstuime baren.
Stella
Hoor, hoe de roofster buldert en schudt haar wilde lokken
En werpt het schuim met vlokken verwoed omhoog!
Zie, hoe ze toomloos wentelt en steigert naar den hoge,
Alsof ze u wilde grijpen en verslinden wou!
Ach, mijn liefste man!
Ivo
’k Moet voort, de kimmen grauwen.
Stella
Kom achteruit, ik sidder en ik gruw!
Het monster hunkert snood naar u,
En huilt en buldert dood!
Ivo
Ja, moest ik wezen nu op zee,
’k Zou denken, ’t is de laatste maal.
’k Moet weg en kan niet weg!
Mijn allerliefste, zeg mij van te gaan!
Wat valt het scheiden, mijn Stella,
moeilijk voor ons beiden.
Stella
O blijf, en zeg mij nog een woord.
Ivo
O Stella, ’k moet voort!
Stella
O, blijf nog hier!
Ivo
Mij roept de plicht!
Een kus! Nog één!
’k Stook dubbel deze nacht voor dubbel licht!
Stella
Hoe huilen nu de hoge baren!
Hoe vaal en grauw ziet nu de zee!
Dat woord: Moest ik wezen nu op zee,
’k Zou denken ’t is de laatste maal!
(gejaagd) Mijn Ivo! Ivo! Wacht ik kom!
Ik blijf bij u! ’k Ga mee met u! Keer wederom!
Ach, hij is weg! Hoe is mijn hart bekneld,
Hoe schroeft de angst mijn keel.
Mijn Ivo! Mijn Ivo!
O zee, uw wrede stemmen snerpen mij door het bange gemoed.
Daar rijst het dodenveld, dat rustloos deinen doet
Uw eeuwig wiss’lende terpen!
Oh zee! Oh zee!
Uw wrede stemmen snerpen mij door het bang gemoed!