o Blijde maand van Meie en van de blommen,
  welkom zijt gij, omdat gij mij verwekt
om blij, nog eens, uw schoonen naam te nommen:
  Moeder en Maagd, Maria onbevlekt.

's Morgens, aleer de zon begint te stralen,
  hankert mijn hert om naar de kerk te gaan,
en, Moedermaagd, daar uwen lof t'herhalen,
  waar blom en licht vóór uwen autaar staan.

Als 't avond wordt, als iedereen van werken,
  lijk gij weleer, heeft zijne plicht volbracht,
komt elk getroost weêrom naar u ter kerken,
  en vraagt aan u de ruste van den nacht.

't Zij dag of nacht, 't zij Meie of and're tijden,
  altijd is u mijn hert en mijn gemoed,
Moeder van God, indachtig, en het lijden,
  peize ik op u, het lijden wordt mij zoet!

Peize ik op u, 'k en duchte niet te sterven;
  ruste ik op u, 'k en vreeze geen geweld;
want gij en zult, Maria, niet onterven
  't kind dat in u zijn eenig rijkdom stelt.

Zijt dan nog eens, Maria, welgekomen,
  met uwe maand, uw vreugd en uw gezang;
en zij veel eer, ja 't leven mij ontnomen,
  als uwe liefde... Leef Maria lang!

Tusschenzang:
        Maria leve,
        nu en altijd:
        leef eeuwig lang, Maria,
        die onze Moeder zijt.