De boomen strooien weêr den weg
     met wakke winterblâren,
die, vol gevangen morgendauw,
     te gronde nedervaren.

 ... 

Geen zonne nu, geen vlindervlucht,
     geen blommen meer, die blinken;
maar blâren, die, verwelkerd, uit
     de hooge boomen zinken.

 ... 

De lucht is heel doorwaaid ervan:
     de wegen en de weiden,
de voren in den akkergrond
     en kan ik onderscheiden.

 ... 

Komt, koning Winter, komt nu maar;
     bij honderdduizendtallen,
van blommen en van blâren, is
     al 't zomervolk gevallen.