De meiboom vóór
de deure staat,
zoo zoet is hij
als honinkraat,
die, lekende uit
de korven, laat
zijn' zoetigheid mij troosten;
de mei is daar,
met gers en groen,
met 't kouten, zoo
de veugels doen,
van nesten en
van eiers broên:
de mei zit in den oosten.
 
De meiboom, vóór
de deure, en is
zoo jong niet meer
als loof en lisch,
ontloken in
de lavenis
der zoete zonnestralen;
de mei is half
voorbij, voortaan,
de bruilofte en
't gedans gedaan,
het orgel 't harpe
en trommelslaan
der nuchtere nachtegalen.

De meiboom vóór
de deure is weg,
de vogels zijn,
in hage en heg,
nu neerstig aan
den eierleg;
het groen is al bestoven ...!
Ach, mochte 't mij,
hier onbekend,
eens meie zijn,
die nooit en endt,
de Moeder en
de Maagd omtrent,
die land en lieden loven!