Og hev du set Astrid, på kampen hu bur,
då tenkjer eg gut, du på vegen deg snur:
For augat det lyser, lik soli,
som dysser sitt tindrende ljos, når ho snjofjellet kysser,
du Astrid!

Og hev du mi Astrid i springaren set,
eg vågar då, gut, du mest misser ditt vit,
snaut augat kan fylgja den ringlande sylgja
ho dansar og sviv nett som skumet på fylgja,
ho Astrid.

Og hev du høyrt Astrid mi skratta og le,
eg lovar deg gut, at du skal skratta med,
for låtten han tullar og skrellande rullar,
ja, nett som dei kulor i sylvskåler trullar.
Å Astrid!

Og hev du høyrt Astrid mi syngja ein kveld,
det er, som det susar frå skog og frå fjell,
for tonorne drøyma, når mjuke dei strøyma,
det er, som du alt, ja det sjølv, kunde gløyma
hjå Astrid.

Ja, Astrid er fager, som dagen er bjart.
Sjå håret! Kor tjukt og kor glimande svart,
og kinnerna fina so friskleitta skina
som blomen i graset, som rosorna mina,
du Astrid! 

Hei Gut! Denna Astrid ho skal verda mi,
du verd ei så sæl i di livande tid,
hjå meg skal ho stella, skal skratta og skrella,
skal rugga og hugga smågut og småkjella,
mi Astrid!