Het viel eens hemels douwe
voor mijns liefs vensterkijn.
Ick en weet gheen schoonder vrouwe,
si staet int herte mijn.
Si hout myn herte bevangen,
twelck is so seer doorwont.
Och mocht ic haer troost ontfanghen,
so waer ic gansch ghesont.

Die winter is verganghen,
ic sie des meys virtuyt:
ic sie die looverkens hangen,
die bloemen spruyten int cruyt.
In gheenen groenen dale
daer ist genoechlijc zijn,
daer singhet die nachtegale
ende so menich voghelkijn.

Ic wil den mey gaen houwen
voor myns liefs veynsterkijn
ende scencken myn lief trouwe,
die alder liefste mijn.
Ende segghen: `lief, wilt comen
voor u cleyn vensterken staen.
Ontfaet den mey met bloemen,
hi is so schoone ghedaen.'

Tmeysken si was beraden,
si liet haer lief in,
heymelic al stille,
in een cleyn camerken.
Daer lagen si twee verborghen
een corte wijle ende niet lanc.
Die wachter opter mueren
hief op een liet, hi sanck:

`Och, isser yemant inne,
die schaf hem balde van daen.
Ic sie den dach op dringhen,
al in dat oosten op gaen.
Nu schaft u balde van henen
tot op een ander tijt.
Den tijt sal noch wel keeren,
dat ghi sult zyn verblijt.'

`Swighet, wachter, stille
ende laet u singhen staen.
Daer is so schoonen vrouwe
in mijnen armen bevaen.
Si heeft mijn herte genesen,
twelc was so seer doorwont.
Och wachter goet gepresen,
en makes niemant condt.'

`Ic sie den dach op dringhen:
tscheyden moet ymmer zijn.
Ic moet mijn dageliet singen:
wacht u, edel ruyter fijn,
ende maect u rasch van henen
tot op een ander tijt.
Den tijt sal noch wel comen,
dat ghi sult zyn verblijt!'